Biz Kimiz

Biz, 1992 yılında İstanbul şehrinin çekilmez be bunaltıcı yaşamını terkedip dede topraklarına geri dönen ve bu topraklarda işe önce ekotarım ve hayvancılıkla başlayıp Türkiyede ilk takas sistemini gerçekleştirip Ekoturizmin Doğu Karadeniz coğrafyasında öncüsü olan bir aileyiz.

Ne Yapıyoruz

Geçmiş yıllarda yaptığımız Ekotarım’ı örnek alarak, sistemimizdeki verimli topraklardan yetişen ürünlerin, ekilmesi, dikilmesi, yetiştirilmesi ve toplanması ile ilgili gönüllüler ve misafirlerin de yardımıyla kollektif bir sistem oluşturup, “yerinde üretim ve yerinde tüketim” sloganıyla yaşantımızı paylaşıyoruz. Dünyanın her tarafından gelip konaklama birimlerimizde konaklayan, misafirlerimize sağlıklı ve organik yemekler yiyecekler sunuyoruz. Hepsinin de bir uzmanlık alanı olan bu kişilerden bilgiler alıp onlara yöre coğrafyası ve tarihi ile ilgili bilgiler aktarıp onları botanik, macera, kültür ve tarih yolculuklarına çıkarıyoruz.

1920 yılları, dedem Koropi Hüseyin 20 yaşlarında, Hemşinden Ordu iline ilk gurbetçi olarak gidiyor. Fırıncılığı Vicealtındaki Ethem’in fırınında öğreniyor, daha 10 yaşlarında. Sonra Pazar’a gidip orada devam ediyor mesleğe. Kafasına koymuş bir kere uzak gurbetlere gitmemeyi. Girişimci ruhu, gurbetçi olarak gittiği ve o tarihe kadar hiçbir fırının bulunmadığı Orduda bir fırın açmak ve çalıştırmayı kamçılıyor. Sonunda açıyor da, önce Akın Fırını ardından Çifte Fırın derken eski deyişle “alıp yürüyor” adeta. Akın Fırınından her gün düzenli ekmek alan ve şu andaki Ordu Stadyumu da dahil hemen hemen Merkez’in yarısına sahip olan iyi bir müşterisi vardır Koropi’nin.

Bu, ağa veya bey nitelikli adam bir gün “ahlaksız” bir teklif yapar dedeme.”Koropi” der, “gel buraları sana vereyim”. O ana kadar tek düşüncesi Orduda arazi almak bir yana, kazandığı paralarla gidip Hemşinde iyi bir arazi alıp bir daha gurbete dönmemek olan dedem; büyük bir tepkiyle reddeder bu teklifi.

Yıllarca Mısır ve Patates tarlası olarak kullanılır Kodanitap. Komşuların arazileriyle birlikte öküze koşulurmuş Hemşine göre “devasa” fakat aslında “bir avuç” arazi. Öyle ki öküzler arazinin bir tarafından öbür tarafına yarım saatte gidip gelirlerdi derdi Annem. Çay tarımının başlamasıyla evin gelinlerinden biri olan İbran Osmanın kızı Emine Hanım arazinin bir bölümününü çay bahçesi yapar. Geri kalan kısmına birkaç yıl daha mısır ekilse de ailenin büyük bir bölümünün Ordu’ya göç etmesiyle birlikte artık tarihe karışır karasaban, öküzler ve mısır. Taa ki 2005 yılının ilkbaharında başına “e” koyarak yarattığımız Ekodanitap’a kadar.

İlk önce kafamda olan şey o zamana kadar tüm Hemşinde olduğu gibi, bakımsızlıktan ve budanmadığından kızılağaçlara sarılan ve yerden 8-10 metre yükseklikte olan meyvelerine zor ulaşılan veya hiç ulaşılamayan “üzüm asmaları” nı tekrar özel bir yöntemle yenilemek ve aşılı omca fidanlarını araziye dikmekti. Nitekim öyle de oldu.

Önce, var olanları kökünden 2 metre sonrasından kesip ucunu toprakla ve bezle sararak toprağa gömdüm, filizlenip yenilensinler diye. Sonra da Samsun 19 Mayıs Ünüversitesinden aldığım aşılı yaklaşık 80 adet omcayı diktim yıllardır nadasa bırakılan verimli topraklara.

İçinde onlarca tavuğun yumurtladığı kümesi ve köpekleri ile bir “Ekoçiftlik” yaratılmıştı artık. 2007 de ilk misafirlerimizi kabul ettiğimiz zaman organik olan tüm yiyeceklerimizle birlikte, Kaçkarlarda bir ilk olan böylesi bir “doğal” yaşamı da sunuyorduk onlara. Bu arada daha başka yenilikler de deneniyordu çiftlikte. Bunlardan en önemlisi de “Odunsu Mantar Yetiştiriciliği”ydi. Shitake denen mantarın zaten doğal olarak coğrafyamızda var olduğunu ve iklim koşullarının bu mantarı üretmek için çok uygun olduğunu biliyorduk.